En 2014 mi decidis, kiun lingvon lerni sekve, kaj mi konkludis, ke se mi elektos la francan, la germanoj ofendiĝos, kaj se mi elektos la germanan, la francoj estus insultitaj 😂 Do mi decidis lerni ion neŭtralan — kaj tiel mi alvenis al Esperanto.
Esperanto estis kreita en 1887 kiel helpa ilo por internacia komunikado, libera de la kulturaj antaŭjuĝoj de naturaj lingvoj. Ĝian gramatikon kaj komencan vortaron kunmetis Ludoviko (Eliezer) Zamenhof, kuracisto-okulisto, kiu sciis dek tri lingvojn simple ĉar tio estis por li neceso de la vivo — kaj kiu ĝenis sin pro tiu fakto: se ĉiuj homoj havus komunan helpan lingvon, li bezonus lerni nur ĝin, anstataŭ dek du fremdajn al si lingvojn. Ekde tiam Esperanto restas la plej vaste uzata artefarita lingvo en la mondo. Oni taksas la nombron de parolantoj je ĉirkaŭ dek milionoj, el kiuj du milionoj estas aktivaj uzantoj, kaj ĉirkaŭ du mil homoj havas Esperanton kiel denaskan lingvon.
Ekde tiam mi konstante plibonigas mian kapablon en tiu lingvo. Mi aŭskultas muzikon, legas librojn; mi zorgas, ke el la 100–120 libroj, kiujn mi legas ĉiujare, almenaŭ kvin estu en Esperanto. Mi sekvas kelkajn blogojn, el kiuj mia plej ŝatata estas La Ondo de Esperanto. Mi estas membro de la Israela Esperanto-Ligo (ELI) kaj korespondas kun esperantistoj el aliaj landoj — ĉefe per retpoŝto, sed ankaŭ per paperaj leteroj.
Mi provas popularigi la lingvon kie ajn eblas. Ekzemple, en ĉiu el miaj laborejoj mi prezentis prelegon pri Esperanto:
Krome, mi tradukis la uzantinterfacon de la operaciumo Haiku al Esperanto:
Mi vere kredas, ke ĝi estas la lingvo de la estonteco — simpla, oportuna, facile lernebla kaj sufiĉe esprimpova por diri ĉion, kion oni volas.